Σε μια γωνιά αγνοούμενα, παιδιά από το πουθενά – δικά μας πια ιδανικά αλλόκοτα μηδενικά. Σωστή γυρεύουμε φωνή με τ’ άδικο να διαφωνεί και μέσα απ’ τη βαθιά πληγή ζωή ανθρώπινη να βγει. Η γενιά του τίποτα, του όχι, του καθόλου – άγγελοι που έπεσαν στο στόμα του διαβόλου. Ας βρούμε κάτι κάποτε να βγούμε από το ποτέ, του πάνω κόσμου οι πυρκαγιές να γίνουνε Πρωτομαγιές, να σβήσει η μέρα τη νυχτιά, το φως να μπει μες στη ματιά, να γίνει το κενό αγκαλιά, να βρει το όνειρο φωλιά. Η γενιά του τίποτα, του όχι, του καθόλου – άγγελοι που έπεσαν στο στόμα του διαβόλου. Αφροδίτη Γιαννάκη ©
0 comments